Cel pracy:
Celem artykułu jest analiza polityki Polski wobec uchodźców z Ukrainy po 24 lutego 2022 r., w tym wskazanie działań podjętych na ich rzecz przez społeczeństwo, organizacje pozarządowe, samorządy oraz organy centralne państwa. Zwrócono uwagę na społeczne, ekonomiczne oraz kulturowe aspekty migracji, a także na możliwe scenariusze rozwoju sytuacji, zależne przede wszystkim od rozwoju konfliktu w Ukrainie.

Materiał i metody:
W artykule wykorzystano metody badań naukowych w szczególności: empiryczną, teoretyczną (analiza, synteza, abstrakcja). Zastosowano również metody: systemową, funkcjonalną, ze szczególnym uwzględnieniem socjologicznej i porównawcze j metody badań.

Wyniki:
Polska, jako jedno z pierwszych państw w Europie, podjęła szereg działań mających na celu wsparcie obywateli Ukrainy w czasie rosyjskiej inwazji. Na uwagę zasługuje fakt, że wsparcie to w zdecydowanym stopniu miało charakter oddolnych inicjatyw społecznych, opierając się zaangażowaniu pojedynczych obywateli, grup społecznych i organizacji pozarządowych. Ich aktywność stanowiła zasadniczy element systemu pomocy dla uchodźców, współorganizowanego przez władze samorządowe i administrację rządową.

Wnioski:
Przedłużającą się wojna w Ukrainie wymusiła wprowadzenie szeregu rozwiązań, które umożliwiają z jednej strony udzielanie niezbędnej pomocy uchodźcom, z drugiej zaś włączają ich w aktywne funkcjonowanie w społeczeństwie, odciążając równocześnie pojedynczych obywateli Polski z konieczności ponoszenia pełnych kosztów wsparcia imigrantów. Dzieci z Ukrainy trafiły do szkół, zarówno do specjalnych oddziałów przygotowawczych, jak i do klas z polskimi uczniami. Należy podkreślić, że przejęcie dzieci przez system edukacyjny pozwoliło wejść na polski rynek pracy opiekującym się nimi kobietom.