Wskaźnik efektywnego gospodarowania zasobami a poziom ekoinnowacji w państwach członkowskich UE – badania teorio-poznawcze
 
Więcej
Ukryj
1
Katedra Organizacji i Zarządzania, Wydział Zarządzania Politechnika Wrocławska
 
2
Uniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego Instytut Ekonomii i Finansów
 
 
Data nadesłania: 21-01-2023
 
 
Data ostatniej rewizji: 01-03-2023
 
 
Data akceptacji: 27-03-2023
 
 
Data publikacji: 29-04-2023
 
 
Autor do korespondencji
Jolanta Pakulska   

Uniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego Instytut Ekonomii i Finansów
 
 
JoMS 2023;50(1):548-564
 
SŁOWA KLUCZOWE
DZIEDZINY
STRESZCZENIE
Cel pracy:
Ważnym elementem nowoczesnych systemów gospodarczych są innowacje, zwłaszcza innowacje ekologiczne (ekoinnowacje). Celem niniejszego opracowania jest ocena wskaźników efektywnego gospodarowania zasobami rozpatrując je z perspektywy poziomu ekoinnowacji w krajach UE.

Materiał i metody:
W artykule, na podstawie analizy dostępnej literaturę przedmiotu, skoncentrowano się na zagadnieniach pomiaru ekoinnowacji. Następnie wykorzystano dostępne wskaźniki z obszaru ekoinnowacji oraz przeanalizowano dane statystyczne za rok 2021. Dane zostały zebrane z raportów Komisji Europejskiej.

Wyniki:
Analiza wybranych wskaźników została przedstawiona zarówno dla Polski, jak i dla pozostałych krajów UE, co umożliwiło dokonanie porównań międzynarodowych. Następnie, dzięki tzw. monitorowaniu wskaźników, określono etap rozwoju ekoinnowacji dla każdego kraju.

Wnioski:
Wskaźnik ekoinnowacji jest jednym z najważniejszych wskaźników w dziedzinie ochrony środowiska. Wdrażanie ekoinnowacji ma zatem na celu stymulowanie zrównoważonego rozwoju.

 
REFERENCJE (27)
1.
Berkhout, F. (2011). Eco-innovation: reflections on an evolving research agenda. „International Journal of Technology, Policy and Management”, Vol. 11, Nos. 3/4, p. 191–197.
 
2.
Białoń, L. (2010). Zarządzanie działalnością innowacyjną, s. 25. Warszawa.
 
3.
Carrillo-Hermosilla, J., Del Río, P., Könnölä, T. (2010). Diversity of eco-innovations: Reflections from selected case studies. „Journal of Cleaner Production”, Vol. 18, p. 1073.
 
4.
Charter, M., Clark, T. (2007). Sustainable Innovation. The Centre for Sustainable Design, http://cfsd.org.uk/Sustainable... (dostęp: 10.10.2022), p. 11–12.
 
5.
Climate Council (2015). What is the difference between absolute emissions and emissions intensity. Pobrane z: https://www.climatecouncil.org... (dostęp: 18.01.2022).
 
6.
OECD (2009). Eco-innovation in Industry: enabling green growth. Paris.
 
7.
Szot, J., Kaletka, K. (b.d.). Produktywność. W: Encyklopedia Zarządzania. Pobrane z: https://mfiles.pl/pl/index.php... (dostęp: 18.10.2022).
 
8.
Fussler, C., James, T. (1996). Driving Eco-Innovation: A Beak through Discipline for Innovation and Sustainability, s. 192. London.
 
9.
Green Business. Eco-innovation. Pobrane z: https://ec.europa.eu/environme... (dostęp: …).
 
10.
Karakaya, E., Hidalgo, A., Nuur, C. (2014). Diffusion of eco-innovations: A review. „Renewableand Sustainable Energy Reviews”, Vol. 33, p. 394.
 
11.
Kemp, R., Andersen, M.M., Butter, M. (2004). Background Report about Strategies for Eco-innovation. Maastricht.
 
12.
Kemp, R., Pearson, A. (2008). Measuring Eco-Innovation. W: Final report of MEI project for DG Research of the European Commission, p. 7. Brussels.
 
13.
KE (2007). Competitiveness and Innovation Framework Programme (2007–2013). Bruksela.
 
14.
KE (2011). Wkład polityki regionalnej w zrównoważony wzrost w ramach strategii „Europa 2020”. Komunikat Komisji do Parlamentu Europejskiego. Bruksela.
 
15.
Kobryń, A., Prystrom, J. (2017). Multi-criteria Evaluation of the Eco-innovation Level in the European Union Countries. „Problems of sustainable development”, Vol. 12, No. 2, p. 15–26.
 
16.
Lis, S. (red.). (1999). Vademecum produktywności. Warszawa.
 
17.
Mi Sun Park, Bleischwitz, R., Ki Joo Han, Eun Kyung Jang, Ji Hyung Joo (2017). Eco-Innovation Indices as Tools for Measuring Eco-Innovation. „Sustainability”, 9(12), 2206.
 
18.
Ottman, J. (2011). The New Rules of Green Marketing: Strategies, Tools, and Inspiration for Sustainable Branding, p. 89. Sheffiled: Greenleaf Publishing.
 
19.
Ottman, J.A., Strafford, E.R., Hartman, C.L. (2006). Avoiding green marketing myopia: Ways to improve consumer appeal for environmentally preferable products. „Environment: Science and Policy for Sustainble Development”, Vol. 48, p. 24.
 
20.
Pakulska, J. (2018). Diversification of eco-innovation in the EU Member States. W: Proceedings of the 3rd International Conference on European Integration ICEI 2018, p. 1131–1138. Ostrava.
 
21.
Rennings, K. (2000). Analysis. Redefining innovation – eco-innovation research and the contribution from ecological economics. „Ecological Economics”, Vol. 32, p. 319–332.
 
22.
Rozkrut ,D. (2014). Measuring eco-innovation: Towards better policies to support green growth. „Folia Oeconomica Stetinensia”, Vol. 14, iss. 1, p. 137–148. s. 104.
 
23.
Schumpeter, J.A. (1960). Teoria rozwoju gospodarczego. Warszawa.
 
24.
Smol, M., Avdiushchenko, A., Kulczycka, J. (2017). Circular economy indicators in relation to eco-innovation in European regions. „Clean Technologies and Environmental Policy”, 19(3).
 
25.
Spaini, C., Markianidou, P., Doranova, A. (2018). EU Eco-Innovation Index: 2018 version: Technical note. Technopolis Group. Eco-Innovation Observatory. Pobrane z: https://ec.europa.eu/environme... (dostęp: 15.10.2022).
 
26.
Steward, F. (2006). Opponent Note: Ecoinnovation – Enviromental Benefits. economic growth and job creation. Pobrane z: https://www.dors.dk/files/medi... (dostęp: 23.04.2022).
 
27.
Ziółkowski, B. (2008). Znaczenie ekoinnowacji dla rozwoju przedsiębiorstw. W: A. Graczyk (red.), Zrównoważony rozwój w teorii ekonomii i praktyce, s. 526–534. Wrocław.
 
eISSN:2391-789X
ISSN:1734-2031
Journals System - logo
Scroll to top