Teoretyczne aspekty badań nad niepowodzeniami szkolnymi
 
Więcej
Ukryj
1
Wyższa Szkoła Gospodarki Euroregionalnej im. Alcie De Gasperi w Józefowie
 
 
Data publikacji: 30-06-2018
 
 
JoMS 2013;19(4):65-80
 
SŁOWA KLUCZOWE
STRESZCZENIE
Niepowodzenia szkolne to lustrzane odbicie powodzeń szkolnych. Jedno i drugie towarzyszy uczniom od momentu powstania szkoły jako instytucji edukacyjnej i dokonania pierwszej oceny postępów w nauce. Pierwsze polskie ustalenia badawcze dotyczące tego zjawiska pochodzą z lat trzydziestych ubiegłego wieku. Od tego też momentu możemy mówić o nadaniu naukowego statusu tej problematyce. W latach pięćdziesiątych powrócono do tej tematyki. Do restauracji tego obszaru przyczyniły się badania i prace Czesława Kupisiewicza (1952), Jana Konopnickiego (1961, 1966). Kolejne lata pokazały, że zjawisko niepowodzeń szkolnych z uwagi na swoja rozległość i doniosłość stało się nierozwiązywalnym problemem edukacyjnym polskiego systemu oświatowego. Przy okazji międzynarodowych badań porównawczych okazało się, iż problematyka ta ma globalny charakter. Jest ona obecna pod wszystkimi szerokościami geograficznymi i we wszystkich krajach niezależnie od stopnia zamożności liczonego wysokością PKB na jednego mieszkańca. Potwierdzeniem tego stanu rzeczy są raporty UNESCO z 1971 i 1994 roku czy raport Jacques Delors. OECD odnotowało ciągłą aktualność tego zjawiska, proponując realizację projektu nazwanego: Comment en finir avec l’échec scolaire: les mesures efficaces. Artykuł ma na celu przedstawienie teoretycznych aspektów problematyki niepowodzeń szkolnych.
 
REFERENCJE (22)
1.
A lutte contre l’échec scolaire (1994), Bruxelles-Luxembourg.
 
2.
Bandura, L. (1968). Trudności w procesie uczenia się, PZWS, Warszawa.
 
3.
Bogdanowicz, M. (1997) Integracja percepcyjno-motoryczna. Teoriadiagnoza-terapia. CMP P-P, Warszawa.
 
4.
Delors, J. (1998). Edukacja. W niej jest ukryty skarb. Stowarzyszenie Oświatowców Polskich, Wydawnictwo UNESCO, Warszawa.
 
5.
Gurycka, A. (1990). Błąd w wychowaniu. WSiP, Warszawa.
 
6.
Jas, M. Jarosińska, M. (2010). Specjalne potrzeby edukacyjne dzieci i młodzieży:prawne ABC dyrektora przedszkola, szkoły i placówki. MinisterstwoEdukacji Narodowej, Warszawa.
 
7.
Karpińska, A. (1999). Drugoroczność. Pedagogiczne wyzwanie dla współczesności.Trans Humana, Białystok.
 
8.
Kojs, W, (1998). Wokół pojęcia niepowodzeń szkolnych, [w:] Łysek J. (red.) Niepowodzenia szkolne, Oficyna Impuls, Kraków.
 
9.
Konopnicki, J. (1961). Problem opóźnienia w nauce szkolnej. Zakład Narodowy im. Ossolińskich, Warszawa.
 
10.
Konopnicki, J. (1966). Powodzenia i niepowodzenia szkolne. PWN, Wrocław-Warszawa.
 
11.
Kowolik P., (1998). Niektóre zabiegi profilaktyczno-terapeutyczne szkoły w stosunku do uczniów mających trudności w nauce, [w:] Łysek J. (red.) Niepowodzenia szkolne, Oficyna Impuls, Kraków.
 
12.
Kupisiewicz, Cz. (1965). Niepowodzenia dydaktyczne. Przyczyny oraz niektóre środki zaradcze. PZWS, Warszawa.
 
13.
Kupisiewicz, Cz. (1977). Podstawy dydaktyki ogólnej. PWN, Warszawa.
 
14.
Kupisiewicz Cz., (2005) Podstawy dydaktyki. WSiP, Warszawa.
 
15.
Łuczak, B. (2000). Niepowodzenia w nauce. Oficyna Wydawnicza, Poznań.
 
16.
Łysek, J. (red.) (1998). Niepowodzenia szkolne, Oficyna Impuls, Kraków.
 
17.
Okoń, W. (2003). Wprowadzenie do dydaktyki ogólnej, Wydawnictwo Akademickie Żak Warszawa.
 
18.
Pauli, L., Brimer, M.A., (1971). Le déperdition scolaire: un problème mondiale. Bureau International d’ Education, Paris-Genève.
 
19.
Radlińska, H. (red.) (1937). Społeczne przyczyny powodzeń i niepowodzeń szkolnych. Nasza Księgarnia, Warszawa.
 
20.
Sillamy, N. (1994). Słownik psychologii, Wydawnictwo Książnica, Poznań.
 
21.
Spionek, H. (1973). Zaburzenia rozwojowe uczniów a niepowodzenia szkolne PWN, Warszawa.
 
22.
Włodarski, Z. Matczak A. (1996) Wprowadzenie do psychologii. WSiP Warszawa.
 
eISSN:2391-789X
ISSN:1734-2031
Journals System - logo
Scroll to top