Cel pracy:
Śmierć nie pozbawia wszystkich praw i obowiązków, których za życia podmiotem była zmarła osoba, a jedynie te, których stosunki prawne powstały w związku z jej indywidualizacją. Cała reszta, pomimo śmierci podmiotu, pozostaje tzw. spadkiem, którego zgodnie z przeznaczeniem jest przejście na inne osoby żyjące. Prawo rzymskie wykształciło pewną zasadę stanowiącą, iż prawo do spadku służy tylko pewnym osobom. W szczególności komu, w jaki sposób oraz z jakim skutkiem miał przypaść spadek, stanowiły przepisy prawa spadkowego, z oczywistym uwzględnieniem interesów rodziny, państwa oraz religii w oparciu o zasadę solidarności rodzinnej.

Materiał i metody:
Digesta, Instytucje Gaiusa, inne źródła prawnicze, metoda historyczna

Wyniki:
Zapewnienie ciągłości imienia rodziny, poprzez objęcie przez dziedzica sui heredes spadku oraz imienia rodowego, stanowi ugruntowane w rzymskim społeczeństwie polecenie, nakazujące ochronę relacji członków najbardziej intymnej i delikatnej struktury jaką jest rodzina, ograniczając tym samym swobodę testowania. Tak skonstruowane prawo miało utrudnić spadkobiercy przekazanie majątku oraz imienia rodowego poza obręb rodziny.

Wnioski:
Zasada solidarności rodzinnej to ściśle ujmując reguła nakazująca roztaczanie szczególnej ochrony nad określoną wartością jaką jest rodzina oraz stanowi także niewymieniony bezpośrednio składnik sposobu na zachowanie ciągłości rodziny.