Przedmiotem tej pracy jest analiza osoby Stefana Kisielewskiego – felietonisty „Tygodnika Powszechnego”, który żył w latach 1911– 1991. Publicysta ten był jednym z filarów opozycji w PRL-u i jednym z najbardziej znanych kontestatorów ówczesnej rzeczywistości. Jest to postać znana szerszej publiczności między innymi za sprawą świetnego stylu, jakim posługiwał się, pisząc swoje felietony, a także niezapomnianego poczucia humoru. Aby krytykować ustrój, Kisielewski musiał wchodzić z nim w interakcje. Był więc obserwowany i rozpracowywany przez Służbę Bezpieczeństwa jako obiekt potencjalnie niebezpieczny. SB inwigilowało go, wnikając bardzo głęboko w jego życie i, mimo że Kisielewskiemu wydawało się, że jest „jedynym legalnym opozycjonistą”, osobą o wyrobionej pozycji, władza nie mogła zdecydować się, co właściwie z nim zrobić. Wobec tego faktu podejmowano względem niego działania zastraszające i mające go skompromitować w oczach opozycji.