Cel pracy:
Charakter sankcji nieważności uregulowanej w art. 9 u.k.u.r. budzi szereg wątpliwości zarówno doktryny jak i orzecznictwa. Pomimo ostatniej nowelizacji przepisu wątpliwości te nie zostały usunięte. Celem artykułu jest próba zdefiniowania charakteru prawnego sankcji nieważności z art. 9 u.k.u.r.

Materiał i metody:
W publikacji zastosowano metodę dogmatyczno-prawną jako właściwą do analizy przepisów prawa. W niewielkim zakresie niezbędnym do wskazania zmian jakie nastąpiły na przestrzeni ostatniego roku zastosowano metodę historycznoprawną.

Wyniki:
Wyniki przeprowadzonych badań wskazują, że sankcja nieważności z art. 9 u.k.u.r. swoją konstrukcją przypomina nieważność z art. 58 k.c., lecz nie posiada cech nieważności bezwzględnej. Nadto bezprzedmiotowe byłoby powtarzanie sankcji, która została uregulowana w art. 58 k.c. i ma zastosowanie w prawie cywilnym jako przepis podstawowy. Skoro ustawodawca zdecydował się na powtórzenie i osobne uregulowanie sankcji nieważności w u.k.u.r. jej charakter należy rozumieć w sposób odmienny.

Wnioski:
Przeprowadzone analizy i zaprezentowane wyniki dają asumpt do wskazania na konieczność doprecyzowania charakteru sankcji jaką ustawodawca zastosował w art. 9 ustawy o kształtowaniu ustroju rolnego. Zmiany mogły by w sposób właściwy pozwolić na prawidłowe stosowanie sankcji.