Przedmiotem niniejszego artykułu jest dyskurs publiczny dotyczący migrantów i uchodźców. Autor stawia sobie za cel rekonstrukcję cech charakterystycznych tego dyskursu. Jego zamiarem jest opisanie strategii argumentacji i zabiegów retorycznych, których używają publicyści i politycy w celu uzasadnienia odmowy przyjmowania przez Polskę uchodźców. Cel badawczy autor zrealizował za pomocą narzę- dzi badawczych zaczerpniętych z repertuaru analizy dyskursu i krytycznej analizy dyskursu. Materiałem badawczym były wybrane teksty opublikowane na portalach internetowych niezależna.pl, myśl24.pl, wpolityce.pl, fronda.pl. Na podstawie analizy autor formułuje ogólny wniosek dotyczący antyimigranckiego dyskursu. Jego zdaniem strategie stosowane w analizowanych tekstach można pogrupować w dwie kategorie. Pierwsza z nich opiera się na poczuciu zagrożenia. Imigranci, z uwagi na fakt pochodzenia z innej kultury, postrzegani są jako niosący różnego rodzaju zagro- żenia, których rozmiar i charakter zależy tylko od wyobraźni autorów i przykładów, którymi się ta wyobraźnia żywi. Druga strategia ma charakter etyczny i opiera się na przekonaniu, że obowiązek pomocy czy solidarności z innymi ludźmi nie ma zasięgu uniwersalnego, nie jest bezwarunkowy.