Tekst omawia zmieniające się modele przywództwa w teatrach repertuarowych w kontekście postępującego rozpadu idei kapitalistycznych. Jakiś czas temu wydawało się, że odpowiedzią na obecny w tych instytucjach kryzys przywództwa jednoosobowego, często autorytarnego, będzie przywództwo współdzielone, zwane też kolektywnym. Autorki, wykorzystując materiały medialne i dane zastane, omawiają dwa przypadki kolektywów (na przykładzie polskiego i niemieckiego teatru), analizują ich powstanie i rozpad. Nowe propozycje prowadzenia instytucji artystycznych narodziły się w odpowiedzi na kryzysy spowodowane nadużyciami władzy, zdobycze ruchu #MeToo i domaganie się przez pracowników własnego upodmiotowienia w procesach decyzyjnych. Szybko jednak okazało się, że atrakcyjne społecznie, lewicowe idee demokratyzacji, nie zawsze sprawdzają się w praktyce. Celem artykułu jest uchwycenie momentu przełomu i ukazanie, w jaki sposób instytucje artystyczne oraz osoby zarządzające nimi próbują odnaleźć się w zmieniającej się rzeczywistości.