Chile to przykład kraju, który dzięki sprawnemu zarządzaniu finansami publicznymi, zdołał ustabilizować, a  następnie wprowadzić na ścieżkę szybkiego wzrostu gospodarkę narodową. Sukces Chile jest wynikiem głębokich reform, które zapoczątkowane zostały w  latach 70. XX w. Kolejny etap modelu neoliberalnej gospodarki otwartej wprowadzony w Chile w latach 90. miał na celu pobudzenie wewnętrznych źródeł wzrostu (np. poprzez zachęcenie posiadaczy kapitału do inwestowania oraz poprzez zwiększenie wydajności siły roboczej i jakości kapitału ludzkiego). Uaktywnienie przedsiębiorczości i innowacyjności było postrzegane jako szansa na zmniejszenie uzależnienia się Chile od eksportu miedzi oraz od światowej koniunktury na rynku tego surowca. ). W przypadku Chile „cudu” dokonano, koncentrując się jedynie na aspekcie ekonomicznym całego przedsięwzięcia, omijając kwestie społeczne oraz wolności polityczne. W związku z tym trudno mówić o zwycięstwie reform gospodarczych przeprowadzonych przez sławetnych Chicago Boys, po pierwsze, nie dokonując rzetelnej oceny rządu generała Pinocheta, po drugie, nie przeprowadzając analizy problemów, z jakimi aktualnie boryka się to pań- stwo. Nie bez znaczenia pozostają w tym kontekście protesty, które wstrzą- sają od dłuższego czasu państwem. Chile w  wyniku przeprowadzonych reform doświadcza obecnie poważnych problemów w  sektorze oświaty, służby zdrowia itd. Trudno jest dłużej ignorować także ogromne przepaści społeczne, jakie wyostrzyły się między warstwą uprzywilejowaną i żyjącą w skrajnej biedzie