Artykuł porusza zagadnienia związane z bezpieczeństwem funkcjonowania Polski w okresie po drugiej wojnie światowej. Okres ten, pomimo wielu sceptyków nauki historii, powinien być przypominany dla kolejnych pokoleń. Do LWP nie mieli wstępu członkowie NSZ oraz oficerowie Armii Krajowej (AK) ze sztabów i dowództw. Negatywnie oceniano również oficerów starszych od stopnia majora wzwyż, którzy pełnili służbę w Wojsku Polskim (WP) przed 1939 r. O ile przystąpienie do partii było z reguły dobrowolne, o tyle powołanie do LWP odbywało się w większości wypadków w drodze przymusowej. Należy przypomnieć, że kierowniczym ośrodkiem LWPbyło Biuro Polityczne Komitetu Centralnego Polskiej Partii Robotniczej (PZPR). Pod względem operacyjnym i strategicznym LWP podlegało Moskwie. Główny Zarząd Informacji (Wojska Polskiego/Ministerstwa Obrony Narodowej) Komitetu do spraw Bezpieczeństwa Publicznego – organ kontrwywiadu wojskowego – działał w Polsce w latach 1944–1957 i odpowiedzialny był – obok Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego – za masowe represje wśród żołnierzy WP, AK oraz ludności cywilnej. Uzależnienie i podległość polityczna PRL-u wobec Związku Sowieckiego, które były widoczne na każdym kroku w powojennej Polsce, miały szczególne znaczenie w kierownictwie i strukturze administracyjnej Służb Specjalnych, zarówno w organach Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego (MBP), jak i w Informacji Wojskowej, które były od podstaw budowane na wzór i pod dyktando Moskwy.