Uczestnictwo rozproszone w sieci, znane pod anglojęzycznym terminem „crowdsourcing” stało się możliwe dzięki ewolucji technologii informacyjno-komunikacyjnych (ICT), które z kolei wspierają procesy innowacyjne i rozwojowe organizacji. W obszarze dziedzictwa kulturowego crowdsourcing jest kontynuacją wieloletniej tradycji zapraszania do współpracy publiczności (tj. widzów, uczestników pokazu, zwiedzających) na zasadzie wolontariatu. Ta forma zaangażowana cyfrowego jest również ciekawym narzędziem wspierającym poczucie obywatelskiej odpowiedzialności za dziedzictwo. Artykuł koncentruje się na crowdsourcingu jako praktyce cyfrowej partycypacji w obszarze dziedzictwa kulturowego. Analizuje przykład polskiej platformy crowdsourcingowej Otwarte Zabytki. To projekt otwarty umożliwiający wprowadzanie (edytowanie istniejących lub przygotowanie nowych) opisów na temat historycznych obiektów w Polsce oraz polskich poza granicami kraju. Tekst rozpoczyna się wyjaśnieniem terminu „crowdsourcing” w erze cyfrowej. Następnie podejmuje opis organizacyjnych aspektów platformy Otwarte Zabytki. Po wprowadzeniu kluczowych treści kolejne części artykułu skupiają się na analizie działań tzw. tłumu i analizie finansowych implikacji crowdsourcingu w środowisku organizacji pozarządowych.